મારા જીવનનો યાદગાર પ્રસંગ

           જીવનમાં સુખ આવે તો સુખ પછી દુઃખ પણ આવે. કેટલાક પ્રસંગો અવિસ્મરણીય બની જતા હોય છે. કેટલીક યાદ સુખભરી હોય છે તો કેટલીક યાદો દુઃખ આપે છે. મારા જીવનના એવા દુઃખભરા પ્રસંગની અહીં વાત કહેવા જઈ રહી છું. કોરોનાનો સમય હતો. ત્યારે મે સ્નાતક સુધી અભ્યાસ પૂર્ણ કર્યો. દુઃખની વાત એ હતી કે લાખો લોકો આ વાઇરસને કારણે મૃત્યુ પામી રહ્યા હતા. બીજી બાજુ મારા માટે ખુશીની વાત એ હતી કે પરિવાર સાથે ખૂબ સમય પસાર કરવા મળતો હતો. જે  પહેલા ક્યારે બન્યું ન હતું. COVID-1 9ના કારણે ધંધા પણ બંધ હોવાના કારણે મારા પપ્પા ને ભાઈ ઘરે જ હતા. દરરોજ સાથે અમે પરિવારમાં ખૂબ મસ્તી કરતા અને કેટલીક રમતો પણ રમતા હતા.એક બાજુ કોરોના વાઇરસનો ડર પણ લાગતો હતો કારણ કે તે ખૂબ જ ખતરનાક વાઇરસ હતો.દરરોજ જમવામાં કઈ ને કઈ નવું બાનવવાનો મારો શોખ હું ત્યારે પૂર્ણ કરી શકી. દરરોજની જેમ એક સવારે મારા ઘરે બધા પોતપોતાના કામમાં વ્યસ્ત હતા. હું કિચનમાં સાફ સફાઈ કરતી હતી, મમ્મી કપડાં સુકવતા હતા ને ભાઈ તેના મોબાઈલમાં વ્યસ્ત હતો.  પપ્પાને તમાકુનું વ્યસન હતું . દરરોજની જેમ પપ્પા સવારનો નાસ્તો કરીને તમાકુ ખાઈ ને નાહવા જતાં હતા. કિચન પાસે પહોચ્યા ત્યારે અચાનક ઊભા રહી ગ્યા અને ત્યાં જ બેસીને જમીન પર સૂઈ ગ્યા. મે પાછળ ફરીને જોયું તો પપ્પા જમીન પર સૂતા હતા. મને લાગ્યું પપ્પા ને કઈ થયુ. મે ધ્રૂજતા પગે દોડીને પપ્પા પાસે ગઈ ને રડતાં રડતાં બૂમ પાડવા લાગી કે, " પપ્પા જાગો. પપ્પા શું થયું તમને ? પપ્પા જાગો.." મારી બૂમ સાંભળીને મમ્મી અને ભાઈ પણ દોડીને આવ્યા.ભાઈએ મને દિલાસો આપતા કહ્યું કે ," પપ્પાને  કઈ નથી થયું. તું ચિંતા ના કર."  અને પપ્પાને જગાડવાનો પ્રયત્ન કર્યો. પરંતુ પપ્પા જાગ્યા નહિ. મમ્મી પણ ડરી ગ્યા અને મોટેથી રડવા લાગ્યા. મને તો એ વાતનો ડર લાગતો હતો કે પપ્પાને કઈ હાર્ટ એટેક તો નથી આવ્યો ને! કારણ કે હાર્ટ એટેક વિશે મને જેવુ ખબર હતી પપ્પા તેમ જ અચાનક બેહોશ થયા હતા ને હાર્ટ એટેક તો ખૂબ મોટી સમસ્યા કહેવાય ને એ જીવલેણ પણ બની શકે. આવી પરિસ્થિતિમાં શું કરવું કઈ ખબર ન પડતી હતી. મારો અને મમ્મીનો રડવાનો અવાજ સાંભળીને આજુબાજુમાં રહેતા પાડોશીઓ પણ દોડીને આવ્યા. બાજુમાં રહેતા ભાવેશકાકાએ પપ્પાને જમીન પરથી ઉઠાડીને બેડ પર સુવડાવ્યા ને  પપ્પા પર પાણીનો છંટકાવ કર્યો. પપ્પાએ આંખ ખોલી. મે પપ્પાને લીંબુ શરબત બનાવી ને આપ્યું. પછી પપ્પાને રાહત થઈ. ભાવેશકાકાએ પપ્પાને પૂછ્યું કે, " તમને શું થયું હતું ?" પપ્પાએ હળવા અવાજ એ કહ્યું કે," ચક્કર આવતા હતા ને ચલાતું ન હતું  એટ્લે હું ત્યાં જ સૂઈ ગ્યો." અંતે બધાને થોડીક રાહત થઈ કે કઈ મોટી સમસ્યા ન હતી. બધા પોતપોતાના ઘર એ ગ્યા. મમ્મીને હજી પણ  ડર લાગતો હતો. તેઓ પપ્પાની બાજુમાં બેસ્યા ને કહ્યું કે ,"તમે મેડિકલ તપાસ કરાવી આવો ને." થોડી વાર પછી મે અને મમ્મી ઘરના કામમાં વ્યસ્ત થઈ ગ્યા. પપ્પા એ તે દિવસે જ હોસ્પિટલે જઇ ને બધા રિપોર્ટ કઢાવ્યાં. કોરોનાનો પણ રિપોર્ટ કઢાવ્યો. બીજે દિવસે રિપોર્ટ પણ આવી ગ્યા. બધા જ રિપોર્ટ નોર્મલ હતા. આ જાણીને મને, મમ્મી અને ભાઈને રાહત થઈ. મમ્મી-પપ્પા તો આપણા માટે સર્વસ્વ હોય છે. એટલે આપણે તેમને તકલીફમાં જોઈ નથી શકતા.ભગવાનનો ખૂબ ખૂબ આભાર કે કોરોનાની આવી કપરી પરિસ્થિતિમાં પણ મારા પરિવારને તંદુરસ્ત રાખ્યો.આમ મારા જીવનનો આ પ્રસંગ મારા માટે યાદગાર બની ગ્યો.